تأثیر سطوح مختلف یک پلیمر سوپرجاذب، ورمیکمپوست و شوری بر ظرفیت نگهداشت آب در خاک

در دسترس بودن آب خاک برای گیاه، موضوعی مهم در مطالعه روابط آب، خاک و گیاه می باشد. ظرفیت نگهداشت آب خاک در خاک های مختلف، با توجه به عواملی مانند بافت، ساختمان، درصد ماده آلی و میزان شوری خاک تغییر میکند. پلیمرهای سوپر جاذب و ورمی کمپوست می توانند آب آبیاری را جذب کرده، از فرونشت عمقی آن جلوگیری کنند و آب را به صورت قابل دسترس در اختیار گیاه قرار دهند. هم چنین ورمی کمپوست باعث بهبود شرایط فیزیکی خاک می گردد. بر همین اساس در این تحقیق تأثیر سطوح مختلف پلیمر سوپر جاذب (a200) و ورمیکمپوست بر ظرفیت نگهداری آب در خاک هایی با شوری و بافت مختلف (لومی رسی شنی، لومی رسی و لومی) مورد بررسی قرار گرفت. این تحقیق بر اساس آزمایش فاکتوریل در قالب طرح های کرت های کاملاً تصادفی با سه سطح شوری (شوری اولیه یا شاهد، 4 و 8 دسی زیمنس بر متر)، چهار سطح پلیمر (0، 2/0، 4/0 و 6/0 درصد وزنی) و چهار سطح ورمیکمپوست (0، 2، 4 و 6 درصد وزنی) انجام شد. نمک مورد استفاده در این تحقیق نمک طعام (nacl) بوده که به صورت محلول پاشی توسط افشانه دستی بر نمونه ها اضافه شد. نتایج حاصل از تحقیق نشان می دهد که کاربرد 6/0 درصد وزنی پلیمر سوپر جاذب و 6 درصد وزنی ورمی کمپوست در شوری اولیه خاک لومی رسی شنی، لومی رسی و لومی میزان آب قابل استفاده گیاه را به ترتیب 45/1، 035/1، 15/1، 32/1 ، 03/1 و065/1 برابر نسبت به شاهد افزایش داد. هم چنین با افزایش شوری ظرفیت نگهداشت آب خاک کاهش یافت. علت این امر تأثیر منفی شوری بر ویژگی های فیزیکی خاک است. اثر متقابل شوری و پلیمر بر ظرفیت نگهداشت آب خاک در دو خاک لومی و لوم رسی شنی از نظر آماری معنی دار بود. اما اثر متقابل آن ها در خاک لوم رسی از نظر آماری معنی دار نبود. هم چنین اثر متقابل شوری و ورمی کمپوست در هر سه بافت بر ظرفیت نگهداشت آب خاک از نظر آماری معنی دار بود.